Geen rondje over het park en kijken bij m'n zoon. Een bakkie doen in de kantine en even kijken of het achter de bar goed gaat. Soms even bijspringen als het rust is op de velden en de kantine vol loopt. Daarna even naar huis om s'middags ons eerste elftal aan te moedigen.
Regelmatig een bardienst draaien of anders zelf met de mannen een biertje nemen en ff de wereldproblematiek oplossen. 4x in het jaar is er een 3e helft. Daar verzorg ik met een gezellige club dames en heren de barbezetting. Zeer gezellig altijd, maar wel aanpoten. Als aan het eind van de avond alles weer schoon is en de middag/avond goed is verlopen en er weer een flink bedrag is omgezet praten we nog even na om bij te komen van alle herrie en drukte.
Al mijn hele leven is de zaterdag voor de voetbal. Er was niks mooiers dan een potje voetballen en daarna een biertje in de kleedkamer en kantine. Mooie tijden waren dat als je er aan terug denkt. 1x speelden we een avondwedstrijd tegen engelsen. Na de wedstrijd kwam mijn directe tegenstander naar me toe en zei: "You're a fucking greyhound". Die uitspraak ben ik nooit meer vergeten. Ik kon dan misschien niet voetballen (volgens sommige) maar ik was wel snel ;-)
Maar je word ouder en veel jongens uit je elftal stoppen ermee. Totdat het tijd word om zelf ook het bijltje er bij neer te leggen. Regelmatig kijk je even door de kantine wie er allemaal zijn. Sommige van mijn generatie zitten nog aan de ronde tafel met een biertje en een generatie daarvoor zitten weer te kaarten of zitten aan de bar. Zo gaat het maar door, totdat je zelf aan de bar zit. Het maakt eigenlijk niet uit waar je zit, als je het maar naar je zin hebt.
Dan de leed......ja, tis niet anders
Het was juli 2019 toen ik na onderzoek een afspraak had in het ziekenhuis. Ik zat nog niet op m"n stoel of de dokter zegt: "Het is niet goed". Het is kanker. Je schrikt en valt stil. Dan vervolgt ze..."Het is zeer agressief".
Je krijgt het steeds benauwder. Dan gaat ze verder...én "het is uitgezaaid en je krijgt geen genezende behandeling". Met andere woorden, het is over. Je wereld stort in. Je weet niet meer wat je moet zeggen en denken. Gelukkig een dag later, na een vergadering van de artsen, werd er toch besloten om voor een genezende behandeling te gaan.
Je gaat een heel traject in met onderzoeken, operatie, 35 bestralingen, uitslagen en weet ik al niet meer. Van de een op de andere dag ligt heel je leven op z'n kop. Het enige wat je denkt is "in wat voor wereld ben ik beland". Maar goed, het is nu 1,5 jaar verder en ik ben er nog. Het gaat goed. Door de Hormooninjecties ligt alles nu stil.
In april krijg ik me laatste en dan maar hopen dat het niet weer oplaait. Waarom ik dit schrijf? Ik twijfel ook wel, maar veel mensen hebben altijd meegeleefd en hadden belangstelling hoe het met me ging, misschien daarom. Veel van jullie zie ik ook alleen maar op zaterdag en dit seizoen dus niet.
Het gaat dus goed met mij en ik hoop met jullie ook en hoop jullie weer gauw te zien op en langs de velden en in de kantine.
M.vr.gr
Paul v.d. Valk....blijf gezond en tot snel
